Jesień zaskoczyła nas zamknięciem szkół.
Nadmiar złego dni stawały się coraz krótsze, chłodniejsze i smutniejsze.
Zaczynało brakować sił, dobrego humoru i optymizmu.
Właśnie takiego szarego dnia do drzwi szkoły zapukał kurier, który dostarczył równie szarą paczkę. Co kryło jej wnętrze…
Na chwilę zatrzymały się w niej cebulki kwiatów. Niektóre w szarych smutnych sweterkach, inne odziane na cebulkę w brązowe koszulki i kubraczki. Wiele z nich miało smutne minki. Bardzo chciały zasnąć już snem zimowym pod kołderką pulchnej ziemi. Chciały spokojnie śnić o ciepłych promieniach słońca, które wiosną będą gładziły je po barwnych główkach kwiatów.
Czy można odmówić pomocy tak cudownym istotkom, które z optymizmem czekają na wiosnę??? Oczywiście, że NIE!!!
26 listopada, mimo chłodu grupa pomocnych dłoni podjęła się misji sadzenia cebul. Było zdejmowanie darni, kopanie, układanie, przysypywanie ziemią i korą. Mimo zasłaniających usta maseczek toczyły się przy tej okazji optymistyczne rozmowy – jak tu pięknie będzie za kilka miesięcy, gdy zakwitną czerwone tulipany, błękitne i różowe czosnki, pomarańczowe, białe i fioletowe krokusy…
Czekamy z nadzieja na wiosnę! Czekamy na spacery przy rabacie bylinowej by móc się uśmiechać do siebie i do naszych kwiatów.
Czekamy na jutro bez ograniczeń. A ono na pewno nadejdzie.
