Przecież tak nie można. Tak nie wypada. Wyjść po cichu. Niezauważonym, kiedy w naszej szkole było się tyle lat. Trzeba się pożegnać. Powiedzieć sobie „do widzenia”. Uroczyście zamknąć pewien rozdział w życiu. Złożyć najlepsze życzenia.

I zrobiliśmy to. Razem. Wystarczyło trochę chęci, zaangażowania, kilka zdjęć, nut…, metrów kabla i bajtów internetu. Nie pozwoliliśmy, by dzień Pożegnania Absolwentów w Szkole Podstawowej nr 2 w Zalasewie przemknął niepostrzeżony.

Spotkaliśmy się. Online. Powiedzieliśmy sobie kilka ciepłych słów, złożyliśmy życzenia i powspominaliśmy. Serce szybciej zabiło, głos załamał się ze wzruszenia i łza spłynęła po policzku na wspomnienie tego, co było, wspólnych chwil.

„...Ale to już było i nie wróci więcej” – śpiewaliśmy. Śmiem twierdzić, że nie, nie zgodzić się. Przecież wróci. Obiecaliśmy sobie w dniu 3 września 2015 r. –  w naszej szkole tworzymy wspomnienia. I to zrobiliśmy. Stanęliśmy na wysokości zadania. To, co się zdarzyło wróci… W naszym wspomnieniu…

(Zobacz)

Nasza szkoła, grafitowo - żółta, ze szklanymi ścianami odbijającymi słoneczne światło.

Aby ją obejść, trzeba zrobić setki kroków.

W prawo, w lewo, do głównego wejścia A.

Właśnie tędy, pięć lat wcześniej, weszliśmy, mali, duzi, z ciekawością w oczach i trochę przestraszeni, ale odważni, z nadzieją w sercu.

Byli jeszcze starsi od nas, ale tak samo zagubieni jak my.

Pierwszy rok – ten najważniejszy. Uczyliśmy się naszej szkoły, a ona spokojnie kierowała nasze kroki w przyszłość.

Przeżyliśmy wspólnie piękne uroczystości i niezwykłe wydarzenia.

Otwarcie szkoły – powitanie nas, uczniów i ciekawość, kim są nasi nauczyciele?

Wzajemne obietnice i szukanie sal w labiryncie korytarzy…

I tak dzień za dniem przeżywaliśmy nasze wspólne troski i radości.

Pierwszą powitaliśmy Jesień w Zalasewie, ale dopiero w następnym roku wyszykowaliśmy rowery i wraz z rodzinami pojechaliśmy na rajd. Z czasem Rowerowa Gra Terenowa na stałe zagościła w naszym kalendarzu.

W listopadzie myśleliśmy i wspominaliśmy w wierszach, piosenkach historię naszej Ojczyzny. To dla Niej, dla Niepodległej, w niezwykły sposób  pokazaliśmy, jak ważne są wolność, szacunek i pamięć.

W grudniu zapachniało świętami. Przygotowania do kiermaszu ruszyły pełną parą.

Prezenty, ozdoby i własnoręcznie wykonane kartki, wspólne śpiewanie kolęd, zdjęcia i pierniki… Zaczarowany bożonarodzeniowy świat stał się tradycją. Co roku odradzał w naszych sercach radość i nadzieję.

W styczniu bez reszty wciągał nas czas półrocznych podsumowań i Orkiestra Świątecznej Pomocy.

Ferie - zasłużony odpoczynek i powrót z myślą o młodszych kolegach i koleżankach. Możemy coś zrobić dla nich? Wieczory biblioteczne pełne kowbojów, wróżek, detektywów i piratów przyciągały tłumy pełnych energii i pomysłów dzieci. Chór śpiewał i umilał nam czas nauki i pracy, na rzecz innych, potrzebujących, słabych i cierpiących. Wolontariat wniósł w nasze życie piękne idee  - dobro zawsze wraca.

Cały czas towarzyszyły nam niezwykłe wydarzenia sportowe. To one kształtowały nasze charaktery, zmuszały do wysiłku i działania. Nagrody i puchary – cieszyły i dawały siłę do walki. Więcej, dalej…

I nadchodził Dzień Dziecka. Bieg po wiedzę uświadamiał nam, że współpraca, tolerancja, przegrana, wygrana – są niezbędne w naszym życiu. Ze wszystkim trzeba się zmierzyć…

Gdy nasi koledzy i koleżanki opuszczali mury naszej szkoły jako Absolwenci, wiedzieliśmy, że za rok My powiemy:

Już czas…

Absolwenci